Trots op mijn cursisten

De vrijdagochtend. Dat is een ochtend dat het meestal vrij druk is in het atelier. En dat geldt ook voor de woensdagochtend, En soms zit ook de maandagmiddag lekker vol. En de dinsdag.

Uit alle windrichtingen komen ze aangevlogen, de dames. En ook de heren. Valkenburg, Landgraaf, Sittard, Heerlen, Berg en Terblijt, Eys, Bunde, Bocholz en ja, zelfs uit Elsloo. Heel wat cursisten werken al een paar jaar in mijn atelier en zijn daarom ingedeeld in de groep ‘zelfstandig werkenden’. Op vrijwel alle cursusdagen zijn er steeds meer ‘zelfstandig werkenden’ want velen blijven ‘plakken’. Jarenlang. Is dat de sfeer? Het kleiplezier? De mogelijkheden die er zijn? Of alle drie? Nieuwkomers worden opgevangen en wegwijs gemaakt, niet alleen door mij maar ook door de ‘zelfstandig werkenden’. Zij weten immers hoe het gaat in het atelier en hebben al heel wat kennis vergaard. Heerlijk is dat, we leren steeds weer van en met elkaar.

Er wordt veel gedeeld in die lesgroepen. Veel leuks maar zeker ook verdrietige zaken. De vrijdagochtend-groep is inmiddels een ware vriendinnengroep geworden en heeft zelfs een eigen appgroep opgericht.

Er wordt dus veel gelachen. En gekleid. En gehuild. Gehuild om een ziekte die er opeens is of die overwonnen wordt, om een vader of een partner die ziek of gestorven is, over problemen met kinderen, het afvallen dat maar niet wil lukken en noem maar op. Een enorm vertrouwen is er in de groepen, men helpt elkaar met kleien maar ook met het bespreken en verwerken van emoties. Zo mooi is dat. Zelfhulpgroepen zou ik het bijna willen noemen. Het is niet voor niks dat ik al vaker in een gekke bui heb overwogen om buiten een bordje met de tekst ‘vrouwenopvang en zelfhulpgroep Elsloo’ op te hangen. Maar dan zou ik de mannen vergeten!

De een werkt wat sneller als de ander. Met de klei, met de glazuren. En als iemand dan opeens roept: ‘Auw muk, doe hubs al inne ganse bak kloar, zit ich hie nog te klwate'(vertaling:’ojee, jij hebt al een hele bak klaar, zit ik hier nog te kloten’) ligt iedereen dubbel. Om vervolgens een half uur later een arm om een schouder te leggen omdat er verdrietig nieuws gedeeld wordt.

Ik ben trots op al die vrouwen. En mannen. Zo blij dat jullie er zijn! Dat wilde ik maar even in dit blog zeggen. Omdat het kan.