Lieve Marjo,
13 jaar geleden kwam je als een wat schuchtere vrouw mijn atelier binnen met de vraag of je je in kon schrijven voor een keramiek-cursus.
Je begon met je cursus en al snel merkte ik dat jij wellicht meer handigheid had in het werken met klei als ik zelf. Bij een bronsgieterij maakte je al tijden lang massieve beelden waardoor je al heel wat klei-ervaring had opgedaan.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik je vroeg mee te helpen in de lesgroep in ruil voor gratis werken. Dat werd 1 dagdeel, dat werden er 2 en 3 totdat je me soms zelfs de hele week hielp. Want het werd steeds drukker. We hadden samen onze handjes vol.
Zo vorderden de jaren en werden we ouder. Onze werkwijze en soms ook uitleg was heel verschillend en we vulden elkaar zo aan. Waar ik van tierelantijntjes hield en niet alles zo precies hoefde, hield jij juist van strakke vormen en precisie. Waar ik van rustige uitleg hield kon jij wel eens wat al te rechtlijnig over komen. Daar kwamen wel eens onderlinge irritaties uit voort. We spraken er veel over en kwamen er ook altijd weer samen uit. We werden zo vriendinnen, ook al waren we het niet altijd met elkaar eens. En dat mocht.
Langzaam zag ik, zagen wij, je veranderen in een vrouw met heel veel zorgen om je ouder wordende partner waardoor je steeds minder tijd kreeg voor je grote passie: keramiek. We spraken daar veel over als de cursisten naar huis waren. Maar ook met diverse cursisten die je inmiddels al jaren kende kon je veel delen. Dat waardeerde je zeer. In die periode voelde je je al erg alleen. Toen je hond Lizzy na het overlijden van je partner tenslotte ook nog stierf werd het verdriet vaak teveel voor je. Je was je grootste vriendin verloren. Lizzy.
Niet veel later sloeg het noodlot bij jou zelf toe en kreeg je te maken met snel slechter wordende longen. Hoe vaak had ik, hadden wij, je al gevraagd om te stoppen met roken. Maar het lukte je niet, hoe je het ook vaker probeerde. Je kreeg allerlei therapieën, ook alternatieve, waarbij ik terug denk aan de CBD-olie waar je erg veel waarde aan hechtte, maar beter werd het niet. Ik begon me zorgen te maken als je er was want je werd steeds benauwder. Ik zag hoe je leed onder alles wat in je leven gebeurde en gebeurd was. Dat alles vormt een mens. Of het breekt een mens.
Totdat het moment kwam, alweer een paar jaar geleden, dat het niet langer verantwoord was om te blijven komen. Je longen wilden niet meer. Soms schoof je nog even aan bij de woensdagochtend-groep waar je je altijd het prettigste bij voelde maar ook dat stopte op een bepaald moment. Dat was erg moeilijk voor je. Je nieuwe huisje, helemaal ingericht op het ouder worden, moest veranderd worden: je kleine atelier werd slaapkamer en je keramiek-oven werd verkocht. En zo werd je wereld steeds kleiner. We hielden contact via messenger en app. Door Corona vond ik het te gevaarlijk om je thuis te bezoeken. Zaterdag 12 november kreeg ik het bericht dat je toch nog onverwacht thuis overleden was. Je was pas 69 jaar.
We zullen je dagelijkse ochtendgroeten met poezenfoto’s op facebook gaan missen, je korte opmerkingen op foto’s en denken terug aan de betere tijden. De foto waar wij beiden met een lach op staan hangt in het atelier en blijft daar ook hangen, zodat je altijd mee kunt kijken.
Lieve Marjo, ik en wij bedanken je voor alle jaren dat je erbij was in het atelier. Je hebt velen de kneepjes van het vak geleerd. Het ga je goed daar waar je nu bent. Hopelijk ben je weer samen met Lizzy want dat zou je grootste wens zijn.
Geef een reactie